Κική Δημουλά-

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Διευκρινίζοντας, ίσως..

{Φύσαει ένα δροσερό αεράκι απόψε...

You're coming back for me.}

Ώρες, ώρες πνίγομαι..

όχι, όχι, δεν είναι μια θηλιά που με τυλίγει.

Είναι απλώς σαν να εξαντλείται το οξυγόνο γύρω μου

κι εγώ ανήμπορη ν'ανοίξω το παράθυρο

πνίγομαι.

Φοβάμαι βλέπεις.. {νιώθω τόσο μικρή όταν το λέω}

Ας μείνουμε για λίγο σιωπηλοί..

μ'αρέσει όταν σωπαίνουμε και με κοιτάς στα μάτια

σαν να ψάχνεις κάτι

κάτι που σου λείπει.

Αν το βρεις, θέλω να μου το πεις!

Θα φροντίσω να κλάψω τοσο δυνατά

ώστε να κυλήσει με τα δάκρυά μου

και μετά θα σ'το προσφέρω ευγενικα..

Δεν ξέρω αν ακους τον κρότο

στην σιωπή μας..

Δεν με τρομάζει, θυμίζει τον κτύπο των καρδιών μας.

Τικ τακ τικ τακ τικ τακ,

όμως όχι ακριβώς έτσι.

Κι εσύ με κοιτάς βαθιά στα μάτια

επιμένων.

Οι κούφιοι άνθρωποι, οι βαλσαμωμένοι.

Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος.. όχι, όχι όπως νόμιζες, όχι μ'εναν πάταγο. Αλλά μ'έναν λυγμό. Μ'έναν λυγμό...



{http://poetry.poetryx.com/poems/784/}

Love me, again and again.

http://www.youtube.com/watch?v=GxsopQLZpCI&feature=related

"just...give me a reason to love you."

Δεν ξέρω αν είναι οι μέρες τέτοιες, ή αν απλώς έχω πάρει την κατηφόρα. Πάντως όταν ήρθες χθες αναρωτήθηκα αν ξέρεις τι ψάχνεις. Αν με ψάχνεις εμένα. Αν νομίζεις πραγματικά ότι έχω ο,τι χρειάζεσαι.  Εγώ όμως..σ'αγαπώ. Αστείο δεν είναι?

Άτιτλον.

Ξαφνικά

σαν αερικό

βρέθηκα εκεί που σε συνάντησα.

Μόνο που τώρα ήταν βράδυ

και το φεγγάρι -μισό πια- στριφογύριζε.



Σύντομα έφτασες κι εσύ, έτσι νόμισα.

Είχες χίονια στα μαλλιά σου

και μύριζες ουρανό.

Είπες δυο λέξεις καινούριες στ'αυτιά μου.

Νόστος
και

Άλγος.



Σε ρώτησα τι πάει να πει αυτό.

Κι εσύ μου απάντησες

"ο νοών νοείτω."

και κίνησες να φύγεις.



Παραξενεύτηκα.

Σ'ακολούθησα, κυνηγώντας την μυρωδιά σου.



Περάσαμε μέσα σπό ανθισμένα λιβάδια,

από δάση με γυμνά δέντρα,

από ερήμους με άγονη γη

και βουνά με κυπαρίσσια και πεύκα.



Μύρισα γιασεμιά, θυμάρι, νέκρα και σιωπή.

Μόνο η μυρωδιά σου από ουρανό

έμενε ίδια..



Ξαφνικά σταμάτησες μπροστά σε μια ελιά,

γονάτισες

και φίλησες τον κορμό της με προσοχή.

Είδα δυο μονάχα δάκρυα να κυλούν απ'τα βαθιά σου μάτια.

Έπεσαν στην γη και ανθίσανε.



Έτρεξα προς το μέρος σου να σ'αγκαλιάσω,

με ανοιχτά τα χέρια.

Τα πόδια μου πετούσαν πια,

η φωνή μου έρρεε σαν ποταμός

και τα μάτια μου έσταζαν επιθυμία

για Επιστροφή

σε σένα.



Μέχρι να σε φτάσω έγινες αέρας.

Έψαξα παντού, μα εσύ άφαντος.



Αργά το βράδυ γύρισα πίσω στην ελιά

και ξάπλωσα δίπλα στον κορμό της.

Φωνές σιγοψιθύριζαν:

νοσταλγία, νοσταλγία, νοσταλγία.



Άνοιξα τα μάτια μου στον έναστρο ουρανό,

στο ίδιο μισό φεγγάρι.

Κατάλαβα..


Ο νοών νοείτω.